Eindexamenwerk kunstacademie. (2017)

In mijn werk onderzocht ik het contrast tussen mens en natuur. Ik benaderde dit contrast zowel als een voelbaar spanningsveld voor de toeschouwer, als een richtlijn in mijn maakproces. Ik geloof niet dat er een duidelijke scheidslijn te trekken is tussen mens en natuur, aangezien mensen en cultuur voortkomen uit de natuurlijke evolutie van de natuur zelf. Tegelijkertijd kan mijn rol als maker – met ratio en technische vaardigheden – juist als iets worden gezien dat losstaat van de natuur. Ik speel graag met deze gedachten om een kader te scheppen waarbinnen mijn werk ontstaat.

Ik presenteerde boomstammen die ik zelf heb gekapt in het bos van mijn opa. Ruw, zoals je ze daar tijdens het proces van kappen zou kunnen aantreffen – maar nu verplaatst, of zelfs misplaatst, naar de expositieruimte.

Het andere sculptuur dat ik presenteerde, bestond uit een berg van vulkanisch gesteente. Tussen deze natuurstenen lagen ook stenen van een materiaal dat ik zelf heb gemaakt: zout, gesmolten in een zelfgebouwde smeltoven, gegoten en snel afgekoeld zodat het geen kans kreeg om te kristalliseren. Het resultaat vertoont een verwantschap met glas – een materiaal dat in de natuur slechts ontstaat wanneer gesmolten silica niet kan kristalliseren, zoals bij vulkanische activiteit (obsidiaan), een meteorietinslag (moldaviet), of een blikseminslag (fulguriet).